نویکلی سوچ ، پنجابی ۔

فجر  پڑھن کی عادت  ، بستر  بڑا نرم مالیم تے عالیشان سی میں اٹھ کے پوڑہیاں اتریاں
کہ تھلے دی منزل والے سنک تے وضو کر لاں ،۔
پر پائیا مصطفٰے پہلوں ائی لاؤنج وچ  نماز لئے اٹھیا، مسلے تے بیٹھا سی ،۔
میں سلام آکھ  وضو کرن لگ پیا ،۔
پائیا مصطفے  کوئی تین دہایاں پہلوں جاپان آ گیا سی  ،  درویش صفت پائیے مصطفے دا زندگی  گزارن دا اپنا ای سٹائل اے  ،۔
پاؤند دناں وچ ای سکریپ دے کم وچ پئے گیا تے  بڑا پیسہ کمایا ۔ دولت دی ریل پیل سی کھان پین دی کوالٹی کہ لوک مثالاں دیں ،۔
کپڑے وی اعلی تو اعلی  ، پر وکھرا سٹائل اے کہ کم والی وردی  پائی تے کم ای کم ، چھٹی ہوئی تے تے فیر  زندگی دے اک اک منٹ توں لطف لے لے کے گزاری اے،۔
پر کم تے سکریپ دا ای سی ناں
ایس لئی جے شام تو بعد دی زندگی عسائش دی انتہا سی تے
کم کردیا ہویاں مشقت دی وی انتہا ہوندی سی ۔
بس جیہڑا وی کم کیتا انتہا تک کیتا!!،۔

گانے، اپنی مان بولی دے، تے راگ ؟ او سندا سی جیدی مینوں تے کدی سمجھ نئیں لگی ۔
اک دن ، دادرہ راگ سندا سی پیا تے مینوں کہن لگا
سن ایس راگ وچ  گاؤن والا اک ای شعر نوں ست رنگاں وچ کہوے گا ،۔
توں دہیان دیوں تے  تینوں سمجھ لگے گی کہ
کیویں رون وچ ہچکی بندھدی اے تے  بندے دے منہ وچوں  گل کیویں نکلدی اے ،۔
تے اوہو گل جدوں ہاسا اندروں نکلدا ہوئے تے کیویں نکلدی اے
یاں
اپنے یار اگے ترلا کردیاں کی لہجہ ہوجاندا اے ؟؟
دادرہ دے کجھ لہجیاں دی مینوں سمجھ لگی تے کجھ ناں لگی ،۔ پر پا ء مصطفے ایس راگ نوں سندا رہیا،۔
کدی کدی تے مینوں پاء مصطفے ایج لگدا سی جیوں  اے مسلمان ای نئیں ،۔
کدی مینوں کافر لغدا سی تے کدی ہندو تے کدی بابے نانک دی توحید دیاں گلاں ،۔
پر میں اینہوں جدوں وی کسے نماز دے ٹایم تے ملیا تے نماز  پڑھدیاں ای ویکھیا ،۔

جاپان وچ رہن والا ہر  جھوٹا تے مغرور بندہ  پائیے مصطفے توں بہت کوڑ کھانا سی ،۔
جے کدی کسے پوچھا کہ یار فلاں تے فلاں بندے تینوں بڑا برا آکھدے نے ۔
تے پایئے دا جواب ہوندا
یار اوس بندے نال میری گراری نئیں بہندی ،۔

ہر جھوٹا بندہ ایس گل تو تنگ کہ  ایدہے وچ عقل ای نئیں ، گل نوں سمجھدا ای نئیں ،۔
تے ہر  ہنکار بھریا ایس گل توں تنگ کہ  ایدھا دماغ خراب اے  بندے نوں بندہ ای نئیں سمجھدا ،۔
باقی دے لوگ ایس نوں بیوقوف سمجھدے سن
کہ
اپنی مجبوری تے مصیبت کا جھوٹا رونا وی رو  کے ویکھا دیو تے ، پنج ست لاکھ دا داء لاؤناں تے کوئی گل ای نئیں ،۔
میں وضو کر کے پلٹیا تے پائیا نماز پڑھ چکیا سی
منون کہن لگا ہن دو بندیاں دی جماعت  کی کرنی سی ؟ میں پڑھ لئی اے تے توں وہ پڑھ لے کھانا تیار اے ،۔
فیر کھانے آں،۔
نماز پڑھ کے میں پچھیا پرجائی تے منڈے نماز نئیں پڑھدے ؟
چھڈ پراں ! آ کھانا کھائے ،۔
ٹیبل تے  وڈے ویلے سویرے سویرے  ای لسی تے پراٹھے رکھے سن !۔
خورے راتی پکا کے  ہاٹ پاٹ وچ رکھ چھڈے ساؤ،۔
 تے نال ای فرانس  والی او “چیز “ رکھی سی جینہوں اسی لوک اپنی بولی وچ آکھدے تے پنیر آن پر  پر اے پنیر ہوندا نئیں
کہ پنیر تے پنجابی والی چھڈی نوں آکھدے نیں تے اے  “چیز “ سی انگریزی والا چیز جس دے وچوں اولی دی بو آؤندی سی  ،۔
میں اے اولی والی بو ماردی چیز پہلی واری  کوئی پندرہ سال پہلوں پائیے مصطفے دے گھر ای ویکھی سی ،۔
جدوں میں ایس نوں کھان تو کریچ کیتی تے پائیا آکھن لگا
اک واری کھا کے ویکھ لے
ایدی بو تیرے دماغ وچ وڑ جائے گی تے تون  اپنے اپ کولون اے “چیز “ کھان نوں منگیا کریں گا ،۔
واقعی اوہو گل ہوئی کہ
کئی واری ایس چیز کا سوچ کے وی منہ وچ پانی آ گیا ،۔
 کھانا کھا کے پائیا مصطفے دعا منگن لگ پیا ،۔
ہتھ چک کے کوئی ادھ گھنٹا نمانا منہ بنا کے دعا منگدا ای چلا گیا ،۔
میں وی  مجبوری نال اتھ چک اودھا منہ ویکھدا رہیا ،۔
جدوں دعا مکی تے میں پچھا کی منگدا سیں پیا ؟
کچھ وی نئیں !،۔
سب کجھ دے دتّہ سو ہور کی منگنا اے ،۔
میں تے شکر پیا کردا ساں کہ
گاں دے تھناں وچ وچ دودہ پایا  جیدا ایک ایک قطرہ چیز بنا کے ساڈے سامنے رکھ  دتہ
کنک دے سٹے وچ دانے پائے ، جیدا آٹا اساں کھادا ،
پانڈے دھون دا صابن دتہ ،  پین نون پانی دتہ ، چکھن نوں جیبھ دتی ، نگلن نوں تٗھک دتہ
پاء مصطفے
اپنے شکرانے دی تفصیل دسی جا رہیا سی تے میں سوچی پیاں سان
اک ساڈے مولوی نیں  جیہڑے سانوں دسدے نے کہ رب نوں راضی کر لو
تے
اک اے پاء مصطفے اے جیہڑا رب تے راضی ہویا پھردا اے ،۔
پاء مصطفے دی ایس نویکلی سوچ کو سمجھن لئی وی بہتی ساری سمجھ دی لوڑ اے ،۔

میرا خیال اے اج ایس زمانے نوں تو ایس تعلیم دی لوڑ نئیں کہ
رب نوں راضی کرو
بلکہ پاء مصطفے والے کم دی لوڑ اے کہ اسی رب تو راضی ہو جائیے ،۔
یقین کریا جے ایس گل وچ بڑا اسرار لکیا ہویا جے ۔
جیدہے وچ زمانے کی بھلائی دے خزانے دبے ہوئے جے ،۔
نویکلی سوچ